dimarts, 3 d’agost del 2010

Per les meves companyes...


Hace ya algunos años que creí haber encontrado en mí la vocación de ser maestra, pero la duda siempre hacía que me preguntase si verdaderamente serviría, si llegaría a estar algún día lo suficientemente preparada como para “formar personas” y cuando digo “formar” lo hago con todo lo que conlleva, haciendo referencia al arte de “dar forma al sujeto”, como si de figurillas de barro mojado se tratase. Son las manos del maestro como las de un alfarero que pule o añade la cantidad precisa de barro hasta realizar una bonita figura, que se terminará de modificar y finalmente secar bajo los calientes rayos de esta vida, al menos, así me gusta verlo a mi. Ahora, ya ha finalizado este curso y puedo afirmar que ha sido una experiencia muy gratificante.


Dicen que el primer día de cole para un niño o niña es duro... ¿Y para la persona que se adentra por primera vez en la figura de maestra tutora? Puedo afirmar que también lo es.

Recuerdo el primer día: una noche sin a penas dormir, un comienzo del día entre nervios, malestar, dolor de estómago... No exagero. Es así. Piensas en qué dirás al llegar, en cómo actuarás, en cómo serán tus nuevos compañeros ¿Y si no lo hago bien? ¿Y si no estoy a la altura de las circunstancias? Escalofríos de nuevo... Tengo que admitir que pensé en quedarme en casa, en ponerme enferma y mil y una historias más que todas llegaban al mismo final: tengo que ir al cole. Así que con la mejor cara fingida y cientos de mariposillas revoloteando por todo mi ser me adentré en estas cuatro paredes entre las cuales estabais todas vosotras. Así recuerdo el primer día y podría estar explicando y explicando experiencias, pensamientos, anécdotas… Pero mi intención no es esa, sino agradeceros todo lo que os tengo que agradecer y lo haré de la forma más breve posible: ningún inicio es fácil y no hay nada que me fastidie más que tener que expresar algo importante y no saber qué palabras elegir, por ello, simplemente daros las gracias por haber confiado en mi, por haberme apoyado, explicado incluso enseñado porque puedo afirmar que al igual que cada uno de mis alumnos vosotras también habéis sido mis maestras.

Respuestas a mis preguntas, soluciones a mis interrogantes y lo más importante: el lenguaje no verbal; una mirada, una sonrisa, un pequeño gesto de compañerismo, por todo ello, gracias, y porque hay silencios más expresivos que mil palabras... Llenos de significados, de sentimiento porque entenderse y llevarse bien con alguien es simplemente una cuestión de piel y yo me he sentido parte de este proyecto, de este equipo, parte de vosotras. No os entretengo más, solo concluir diciéndoos que a mi me gusta pensar que las despedidas son bonitas, que son el broche que le pones a algo muy intenso que te ha hecho muy feliz, pero esto no es ni mucho menos un colorín colorado este cuento se a acabado, sino un hasta muy pronto y de nuevo, mil gracias.

Noemí

8 comentaris:

  1. M'a gostau el Foto Salis Guapas La Rosana El Noemi Ela Alba

    ResponElimina
  2. Llegeixo les teves paraules i m'emociono de nou. És cert, hem compartit molt, hem donat el millor de nosaltres, hem après i sobretot hem creat vincles. I aquests vincles han donat pas a una amistat que, tan si treballem juntes o no, continuarà existint.
    Estic molt contenta i orgullosa d'haver treballat amb tu. Ets una clar exemple de la implicació de la gent jove, i sobretot, un exemple de companyerisme. Quina sort he tingut de veure que ets tan guapa per fora com per dintre!!!
    Muaaaa, t'estimo.

    ResponElimina
  3. Noemí podría decirte muchas cosas...pero mejor te digo una que me sale del corazón y lo resume todo:ERES ENCANTADORA¡¡¡¡¡

    tE QUIERE, aRiAdna

    ResponElimina
  4. NOEMI EL QUE ES DIT ES MOLT BONIC M'AGRADAT TANT QUE NO SE QUE DIRTE ETS UNES DE LES MILOR MESTRES QUE HI HA A L'ESCOLA TENS UN COR MOLT GRAN M'HAS AJUDAT QUAN MES NECESITABA A UNA AMIGA, NO SOL AMI M'HAS AJUDAT SI NO A TOTS ELS MEUS COMPANYS.
    UNA GRAN PETOOOOO DE ESTIMA MOLT JOSSY

    ResponElimina
  5. Noemi que te tindria que dir si m'as ajudat molt no t'he olvidare mai

    ResponElimina
  6. Alba (la senyu de música)21 d’agost del 2010, a les 15:57

    Ai Noemí...
    uf, encara recordo quan ens vas llegir aquest escrit a l'antiga classe de música (i nova classe de la Rosana), se'm posaven els pèls de punta... (una mica més i em fas plorar, i jo no sóc massa ploranera)
    Aleshores em van passar un munt d'imatges pel davant, dels meus primers dies a l'escola, quan no coneixia a ningú, quan anava perdudíssima, quan tot era nou per mi...
    I no sé com però entre totes les persones que hi havia per allà, que els primers dies no tenien rostre ni nom, vau aparèixer vosaltres, que mica en mica heu anat ocupant un lloc molt important dins meu... En molts moments heu estat el meu recolzament, amb vosaltres m'heu desfogat i m'heu fet sentir una més d'aquesta meravellosa classe de 6è!
    Enrera hem deixat un munt de coses, de sensacions, de mirades, d'abraçades i petons, de riures, d'experiències...
    Només fa un any que ens coneixem i sovint em dóna la sensació que faci mitja vida...
    Per sort, estiguis o no a l'escola l'any vinent, sabem que ens podrem anar veient sovint, oi????

    ResponElimina
  7. Soc el christian c men recordo d'aquell dia va ser el millor un saludo i petons

    ResponElimina